Κατά την παράδοση της Χίου, οι
σκίνοι άρχισαν να δακρύζουν όταν μαρτύρησε ο Άγιος Ισίδωρος από τους Ρωμαίους,
περί το 250 μ.Χ.
Οι Ρωμαίοι κυνήγησαν τον Άγιο Ισίδωρο επειδή ήταν λάτρης της χριστιανικής θρησκείας. Ο Άγιος για να ξεφύγει, τράπηκε σε φυγή. Μετά από λίγο κουράστηκε και έκατσε κάτω από έναν σκίνο.
Ο σκίνος τον λυπήθηκε για τα βασανιστήρια του και δάκρυσε. Τα δάκρυα του ευωδίασαν και τότε δημιουργήθηκε το δάκρυ του Αγίου Ισιδώρου που μέχρι σήμερα το ονομάζουμε μαστίχα.
Οι Ρωμαίοι κυνήγησαν τον Άγιο Ισίδωρο επειδή ήταν λάτρης της χριστιανικής θρησκείας. Ο Άγιος για να ξεφύγει, τράπηκε σε φυγή. Μετά από λίγο κουράστηκε και έκατσε κάτω από έναν σκίνο.
Ο σκίνος τον λυπήθηκε για τα βασανιστήρια του και δάκρυσε. Τα δάκρυα του ευωδίασαν και τότε δημιουργήθηκε το δάκρυ του Αγίου Ισιδώρου που μέχρι σήμερα το ονομάζουμε μαστίχα.
Σύμφωνα με μια δεύτερη παράδοση,
οι Ρωμαίοι έσυραν το σώμα του Αγίου Ισιδώρου κάτω από το σκίνο. Το αίμα του
Αγίου Ισιδώρου πότισε την μαστιχοφόρο έκταση και από τότε μόνο εκεί τα δέντρα άρχισαν
να δίνουν τις μαργαριταρένιες σταλαγματιές τους σαν “άφωνοι δακρυροούντες
μάρτυρες του βασανισμού του.
Είναι λοιπόν πολύ πιθανόν η
καλλιέργεια του μαστιχοφόρου σχίνου να γενικεύθηκε από την εποχή του Αγίου
Ισιδώρου και γι’ αυτό η παράδοση την συσχέτισε με το μαρτύριό του, δίνοντας
έτσι εξήγηση για την εξαίρεση που σημειώνεται στον σχίνο της συγκεκριμένης
περιοχής της Χίου, να δίνει αυτός και μόνο σχεδόν μαστίχα.
